Thuis Door Titia

Lichtpuntjes.

Soms zijn ze groot, soms zijn ze piepklein…

Dit kindje is zó welkom!

 

 

Dat is een vraag die ik de afgelopen maanden heel vaak krijg. En eigenlijk weet ik nooit zo goed wat ik daarop moet antwoorden.

Ik kan moeilijk zeggen dat het heel goed met me gaat. Het is nu ruim 3 maanden geleden dat ik toch wel onverwacht mijn broertje en ook één van mijn beste vrienden verloor. Ik mis hem nog elke dag, misschien zelfs wel elke dag een beetje meer…

(bron afbeelding)

Maar aan de andere kant kan ik ook niet zeggen dat het slecht met me gaat. We hebben in de afgelopen tijd toch ook wel weer heel veel mooie herinneringen met elkaar gemaakt.

En ook zijn we druk bezig met plannen maken voor de toekomst. De komende maand wordt hectisch (daarover later meer) maar ik heb er wel zin in. Het leven gaat gewoon door en dat is ergens ook wel weer fijn.

Ik krijg ook regelmatig de vraag of en wanneer ik het bloggen weer oppak. Eerst wilde ik wachten tot na de zomer, maar ik merk dat het zo ondertussen wel weer begint te kriebelen. De afgelopen maanden heb ik veel gehaakt en gebreid en dat moet ik natuurlijk nog wel aan jullie laten zien. Ik ga dus mijn best doen om af en toe weer eens wat te posten. Hoop dat jullie er nog op zitten te wachten… 🙂

Tot snel!

 

 

En toen was het stil….

Vandaag een maand geleden overleed plotseling mijn broertje Andries. Hij was niet alleen mijn broertje, maar ook één van mijn beste vrienden. Met hem kon ik over alles praten: van hoe voed je kinderen op tot waar koop je de beste betaalbare chocola, en van de theorieën van Eckhart Tolle tot aan het zetten van het perfecte kopje thee. Vele uren hebben we hier aan de keukentafel doorgebracht terwijl we kletsten over alles wat ons bezig hield. En nu is hij er niet meer en zullen we zonder hem verder moeten. En dat doet zoveel pijn…

Andries was ook degene die, toen ik twee jaar geleden op een zondagmiddag in mei besloot dat ik een blog wilde beginnen, een half uur later hier naar toe gefietst kwam om alles voor mij te regelen. Hij gaf mij een basiscursus WordPress zodat ik aan de slag kon en beantwoordde altijd geduldig mijn (soms best domme) vragen.  Af en toe schudde hij zijn hoofd als ik de computer weer eens hopeloos had laten vastlopen en hij weer uren aan het prutsen was om de boel aan de praat te krijgen, maar hij was er altijd als ik hem nodig had.

Naast heel behulpzaam was hij vooral ook geweldig goed met kinderen en pubers. Hij deelde graag zijn levenslessen met mijn kinderen en vond het heerlijk om met ze te praten, hij was altijd écht geïnteresseerd in ze. Uit de verhalen die op zijn begrafenis werden verteld weten we ook  hoeveel hij heeft betekend in het leven van de jongeren van zijn werk, dat was echt heel bijzonder en troostend. Hij zal niet vergeten worden…

Ik weet op dit moment even niet of ik verder ga met mijn blog. Het dagelijkse leven kost me nu enorm veel energie en de puf én de zin om stukjes te schrijven ontbreekt me nu totaal. Ik hoop dat jullie dat begrijpen…

Liefs Titia

– Love all the people-